Студенты Чувашского государственного университета посетили музей истории вместе с преподавателем вуза, кандидатом исторических наук, доцентом  Кадыбайкиным С.Н. Гости ознакомились с музеем истории нашего вуза, рассказали о своём университете . Очень тепло отзывались о нашей стране и гостеприимстве белорусов. Экскурсию для гостей провёл руководитель музея истории  развития ГрГУ Владимир Сытых и сотрудница музея Дариджана Петросян.

 

 

«Уважаемые друзья и коллеги, делегация Чувашского государственного университета имени И.Н.Ульянова восхищена музеем Гродненского университета, городом Гродно и замечательной страной-Беларусью! Желаем коллективу университета и замечательному музею дальнейших успехов и свершений. Со своей стороны обещаем сделать всё для дальнейшего укрепления дружбы между нашими странами и народами» Кандидат исторических наук, доцент
Кодыбайкин  Сергей Николаевич.

Владимир Сытых / Фото: Дариджана Петросян / museum.grsu.by

Второй день конференции был практический на Молочном мире.  Участников конференции встретила Марина Аникеева, директор предприятия, которая рассказала его богатевшую историю с 1938 года. Она не забыла ни одного руководителя, которые работали до неё и строили этот мир  переработки молока.

Читать далее…

Галіна Самойла

Шчыры паклон

Будзіўся ўсход залатою разорай,

Адплакалі буйрыя росы,

І сонца, умыўшыся імі, над борам

Прычэсвае русыя косы!

Я успамінаю гэтыя радкі з верша Міхася Васілька цёплай ліпеньскай раніцай, стоячы амаль па калені ў сакавітай траве на беразе чыстай-чыстай сцюдзёнай рачулкі Котры. Густа зарослая алешынамі і кустамі, яна яшчэ амаль што ўся ў ценю, і толькі дзе-нідзе калышуцца на яе вадзе ўсмешкі ўзыходзячага сонца.

За спіной у мяне вёсачка Баброўня. Яе вузенькая вулачка бяжыць спачатку ўздоўж Котры, а потым рэзка зварочвае направа. Схаваная за палямі, за лясамі, аддаленая ад шашы і чыгункі, не ахопленая нават прасёлачнымі аўтобуснымі маршрутамі, вёсачка ўсё ж такі яшчэ жыве. І не толькі летам, калі з’язджаюцца сюды на адпачынак з горада былыя яе жыхары, але і зімою не пустуе тут некалькі дамоў.

Радзіма Міхася Васілька, вядомага заходнебеларускага паэта… Ягонай сядзібы ўжо даўно няма, ёсць толькі хата, у якой жыла сям’я сястры паэта Глафіры. Немалы час прайшоў ад дзяцінства і юнацтва Міхася Васілька да нашых дзён. Ён, вядома ж, змяніў і саму Баброўню, і абшары вакол яе. Нязменным засталося толькі адно: чароўнае хараство прыроды, якое натхняла паэта. Цішыня, чысціня, святло нябёсаў, адлюстраванае ў кветках, дрэвах, у вадзе Котры.

Падыходжу да ўскрайку калгаснага поля. Разгортваю яшчэ зеленаватае недаспелае жыта і зазіраю ў вочы васількам. Успамінаю вершы:

Кветачкі родныя, бачу ізноў вас я

ў сонца святле,

Вы за ўсе іншыя краскі вясновыя

Сэрцу мілей…

Міхась Васілёк… Гэты паэт асабліва блізкі і дарагі мне. Таму што мы з ім землякі, я нарадзілася і вырасла ў вёсцы Бандары, усяго за тры кіламетры ад Баброўні. Таму што мы радня. Мой дзядуля па маме і маці М. Васілька Агата былі братам і сястрой і паходзілі з хутара Крушнікі, што знаходзіўся ў пяці кіламетрах ад Баброўні на беразе той жа рачулкі Котры. Таму што мая мама, Самойла Фаіна Ігнатаўна, стрыечная сястра М. Васілька, таксама пісала вершы ўсё жыццё, пішу іх і я, і мой брат, і яшчэ шмат хто з маіх родных. А значыць, ва ўсіх нас жыве і ў рознай ступені праяўляецца ў кожным адзіны талент, які выпесцілі, збераглі і перадалі нам нашы агульныя далёкія продкі.

Не паэт я — о, не,

Нарадзіла мяне,

Маю песню — пакута, нядоля.

Я ўсяго — васілёк,

Лёс, відаць, незнарок

Мяне кінуў на сумнае поле,—

так сціпла сказаў пра сваё жыццёвае прызначэнне М. Васілёк. І як арганічна пераклікаюцца з тым радкі маёй мамы:

То не вершы, о, не —

Гэта дзённік душы,

Што расла між забытай глушы.

То не вершы, о, не —

Гэта бунт пачуцця,

Што змагаецца з брудам жыцця.

Трымаю ў руках кволую, пяшчотную. нябеснага колеру кветачку і думаю аб тым, што васількі ў жыце — гэта сімвал маёй Беларусі, якая праз «нядолю, няволю» ішла вякамі да » шчасця пары залатой». Такі ж самы, як бярозка пад акном, бусел на страсе, вышытыя рушнікі на абразах…Сімвал няпомслівай мужнасці, сціплай прыгажосці, мяккай настойлівасці, апантанай веры ў святло. Ці не таму Міхаіл Восіпавіч Касцевіч назваўся Васільком, што адчуваў сябе шчырым беларусам?

Вяртаюся дадому, у свае Бандары , і адкрываю мамін альбом з фотаздымкамі розных часоў. Знаходжу партрэт Міхася Васілька. Тут яму гадоў 40 — 45. Нават нічога не ведаючы пра яго лёс, гледзячы на партрэт, я здагадалася б, што гэты чалавек шмат гора зведаў у жыцці, але не зняверыўся. Пад партрэтам маміна апісанне паэта: «Ільняныя, шаўкавістыя валасы, задумліва-пранікнёныя нябесна-сінія вочы, высокі лоб, правільны авал твару і такі пяшчотны, такі мяккі, такі бясконца цёплы, як і песні яго, голас… Такі чалавек не мог заставацца незаўважаным».

Гартаю альбом. Вось М. Васілёк з сыночкамі — Лёлікам і маленькім Ярыкам на руках. Глядзіць на дзяцей з замілаваннем. І ўспамінаецца напісанае ім:

Ты расці, расці, дзіцё.

Будзь дубком-асілачкам,

Страсянуць каб мог жыццё,

Паказаці сілачку.

Вось ён за сталом у гасцях з жонкай Марынай, вясёлы, нешта расказвае, можа, адзін са сваіх жартаўлівых вершаў. Вось піянерка завязвае яму на шыю чырвоны гальштук. Відаць, адбылася яго чарговая сустрэча са школьнікамі. Вось М. Васілёк і М. Танк сярод таварышаў, членаў КПЗБ, сур’ёзны. задумлівы…

Разглядваю цудоўныя мясціны над Котрай, дзе вельмі любіў сядзець у адзіноце М. Васілёк, думаў, чытаў, складаў вершы:

Хто над Котрай, смут забыўшы,

Пад таемны ўсплеск вады

Успамінаў пра час уплыўшы,

Пра мінулыя гады.

А гэта лясная дарога, па якой часта ездзілі з Баброўні на хутар Крушнікі Восіп Касцевіч, бацька паэта, і сам паэт. На фотаздымку зіма, белыя дрэвы, гурбы снегу, санны след праз іх. Госці прыязджалі часцей за ўсё ўзімку, калі менш працы на гаспадарцы. Можа, пра гэтыя паездкі напісаў паэт так вобразна:

Зорным шляхам па зямлі

Сцелецца мяцеліца.

Моўчкі цені заляглі

Ноччу за аселіцай.

Пільна сочаць коней бег,

А мы едзем весела!

На пуховы белы снег

Ночка крыллі звесіла…

Сваякам заўсёды былі рады. Жылі дружна. Неаднойчы дапамагалі бкльбай і збожжам, бо былі больш заможнымі. чым сям’я М. Васілька.

Вось фотаздымкі Сені і Віці, братоў маёй мамы. якіх замучылі фашысты ў гады Вялікай Айчыннай вайны. Яны сябравалі з Міхасём, удзельнічалі ў драматычным гуртку. створаным паэтам. Рэпетыцыі спектакляў па п’есах беларускіх аўтараў часам праходзілі і на хутары. На смерць брата паэт напісаў верш, які так і называецца «Брату Сені».

У альбоме няма фотаздымкаў дзвюх жанчын, якіх страціў паэт у сваім жыцці: маці і першай жонкі Галіны. Успамінаю маміны расказы аб іх: маці памерла ў бежанстве, на чужыне, там і пахаваная, а Галіна — хутка пасля нараджэння сына, у Баброўні. Абедзьве хварэлі на сухоты. Колькі любові ў гэтых радках!

Зпалюшчаны светлыя вочы,

Адна ты самотна ляжыш.

Хто прыйдзе к магіле сірочай,

Пад шэры пахілены крыж?

Гэта пра маці… Вершаў, адрасаваных Галіне, я не знаходжу. Але ж ці не смутак па ёй гучыць у радках М. Васілька тых і больш позніх гадоў? У іх, я думаю, туга не толькі па абяздоленай краіне:

Шмат па дарогах

Заснежаных, гразкіх

Згублена сіл маладых,

Мала было толькі

Сонечнай ласкі

Вам,

Маладыя гады…

Гартаю альбом. Чытаю вершы Міхася Васілька, свайго стрыечнага дзядзькі. І разам з ім пражываю яго лёс, год за годам, ад юнацтва да сталасці, ад Баброўні да Гародні, ад сялянскага паэта да літкансультанта ў «Гродзенскай праўдзе», ад гнанага польскай уладай змагара за свабоду да паважанага члена Саюза пісьменнікаў Беларусі. Іду з ім праз яго ранняе сіроцтва, праз беднасць і нядолю, праз пакутнае і шчаслівае каханне, праз палон і падполле ў вайну… Адчуваю на сабе любоў паміж паэтам і яго роднымі, самымі блізкімі і больш далёкімі. Спасцігаю яго думкі аб лёсе Радзімы і падзяляю яго клопат аб ёй. Яго вершы — гэта яго біяграфія. Штосьці зроблена не зусім правільна, штосьці не зусім дасканала напісана. Але ж так і павінна быць, бо ніводзін чалавек яшчэ не пазбегнуў памылак. Памылкі Бог даруе. Не даруе адсутнасці любові ў душы. А з душы М. Васілька яна шчодра льецца ў ягоныя вершы, а з вершаў — у нашыя душы, душы чытачоў.

Адзін за другім закрываю зборнікі вершаў паэта, якія я знайшла на паліцы, дзе мама захоўвала самыя дарагія і любыя яе сэрцу кнігі. Першы — «Шум баравы», выдадзены ў 1929 г. пры спрыянні Рыгора Шырмы. На жаль, не паспела распытаць у мамы, якім чынам збераглі яго на хутары Крушнікі? Там жа неаднаразовав былі вобыскі пры польскай уладзе, шмат што знішчыла вайна.

Кніжка ўжо не мае вокладкі, абгорнута белым альбомным лістом, на якім маміным почыркам выведзена назва. Старонкі пажоўклыя, месцамі аж карычневыя, у іх нават пах асаблівы — пах мінуўшчыны. Я ведаю, што у мамінай сям’і у Крушніках было не так ужо мала кніг: творы Пушкіна, Лермантава, Някрасава, Коласа, Купалы, Дуніна-Марцінкевіча, Ажэшкі. Усе яны кудысьці зніклі, а гэтая засталася. Ці не знак гэта вялікай пашаны да творчасці свайго родзіча?

Другі зборнік — «Выбраныя творы», выдадзены ў Мінску ў 1955 г. У ім прадмова А. Вялюгіна, ён жа — рэдактар. На першай старонцы — надпіс, зроблены аўтарам для маёй мамы: «Даражэнькай сястронцы і маладому майму другу Фанечцы ў знак шчырай прыязні і спадзявання, што ты будзеш са мной, сястронка, спяваць песні аб шчасці нашай Радзімы, нашага беларускага народу — дару гэту кнігу». Углядваюся ў роўны, акуратны почырк паэта. Як дорага ўсё гэта, калі чалавека ўжо няма!

І трэці зборнік — «Зоры над Нёманам», з прадмовай У. Калесніка, ужо пасмяротны.

М. Васілёк памёр 3 верасня 1960 г. А 26 верасня таго ж года нарадзілася я. Мне здаецца, што нашы душы нечым падобныя.

Перабіраю сшыткі маміных вершаў. Знаходжу ў іх два, прысвечаныя М. Васільку . Адзін з іх Міхасю-падлетку, своеасабліваму хлопчыку. Вось што гаварыў аб ім яго бацька Восіп мамінаму бацьку Ігнату: «Шчаслівы ты чалавек, швагру, старанлівага сына гадуеш сабе. А мой што… Учуе, як на вуліцы бабы сварацца, кіне цэп, дастане з кішэні паперку ды і бяжыць туды, каб лаянку іх падслухаць. Складна запіша. Ды што толку? Хіба з гэтага хлеб есці будзе?»

Босы хлопчык

Па-за садам

Раніцою

Поле грады.

У задуме

Шэпчуць вусны…

Рукі моркву рвуць,

Капусту.

Страпянуўся,

Сказаў ціха:

— Будзе перцу,

Будзе ліха.

Босы хлопчык

Б’е на току

З бацькам зерняў

Пазалоту.

Чуе сварку —

Цэп кідае

Ды з гуменца

Уцякае.

Затаіўся,

Дрыжыць сэрца.

Штосьці піша

На паперцы.

Босы хлопчык

Уздоўж рэчкі

Пасе статак

Каля грэчкі.

Сонца косы

Расчасала.

Квецень грэчкі той

Скупала.

— Што за пекнасць

Вакол, Божа! —

Адарваць вачэй

Не можа.

А каровы—балаўніцы

Грэчку топчуць

І пшаніцу.

— Будзе перцу,

Будзе ліха, —

Сказаў ціха.

Некалькі разоў перачытваю мамін верш і востра адчуваю, як моцна я люблю гэтага босага хлопчыка, як шкада мне яго за непадобнасць да іншых і як ганаруся я гэтай непадобнасцю. Я ганаруся тым, што ў маім родзе быў такі незвычайны чалавек з палаючай душою, якая хацела і ўмела спяваць для людзей.

 

Ветераны войны, малолетние узники концлагерей, дети войны, труженики тыла войны, ветераны вооружённых сил, внуки и правнуки павших в боях за Родину, школьники города Гродно, педагоги, руководители школ, начальник управления образования Гродненского облисполкома объеденены одним убеждением: ВЕЛИКАЯ ПОБЕДА — ЭТО НАША ОБЩАЯ ПОБЕДА В ВЕЛИКОЙ ОТЕЧЕСТВЕННОЙ ВОЙНЕ.

Дворец творчества детей и молодёжи поставил настоящий спектакль  по истории Великой Победы  глазами детей 21 века. Здесь надо было обязательно быть, что бы увидеть слёзы поющего ребенка об ужасах войны. Как искренне они воспринимают сегодня те трудности и боль, которые досталась их дедам и прадедам в годы лихолетья.

 

Вглядитесь в эти фотографии, насколько они отражают то время и сегодняшнюю боль и гордость за Великую Победу.

Мне как сыну участника войны, принимавшему участие в этом спектакле, было приятно видеть тех, кто старается помнить историю и хранить её.

 

Я 20 лет искал могилу брата отца в местах, где он погиб, но только через долгих 20 лет для нашей семьи закончилась война, когда  горсть земли с братской  могилы, где покоится защитник Родины Сытых Николай Алексеевич обрели своё место на той земле , где он жил и мечтал о мире.

 

 

 

Пусть никогда наши дети не увидят ужасов  страшной войны и пусть это слово исчезнет навсегда из уст человечества.

Будем жить в мирной и процветающей Белой Руси и гордиться своими успехами и радоваться жизни. Спасибо сотрудникам дврца творчества, сумевшим поднять такой пласт памяти и вселить его в маленькие души будущего нашей страны в канун ВЕЛИКОЙ ПОБЕДЫ.

 

Весна вступила в свои права. Птицы уже прилетели. Студенты в рамках марафона сделали своими руками много домиков для птиц и завтра они развесят их по городу для того, чтобы птицы имели свой дом и помогали оберегать сады цветущего города от насекомых-вредителей.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

http://yan.vydra.com/grodno/grodno12/kologskaya-cerkov/

На факультете экономики и управления Гродненского государственного университета имени Янки Купалы 9 апреля 2015 года начала работу X Международная научная конференция студентов, магистрантов и аспирантов НИРС ФЭУ-2015 «Экономика и управление XXI века».

Работа конференции будет проходит по следующим направлениям:

— национальная и региональная экономика, государственное управление и местное самоуправление;

— менеджмент; — маркетинг, рекламное дело и PR; — информационные системы и технологии в экономике;

— экономика предприятия и организация производства; — мировая экономика и управление внешнеэкономической деятельностью; — финансы и кредит; — учет, анализ и аудит. Читать далее…

31 марта 2015 года  состоялась областная межвузовская студенческая  научно-практическая конференция «70 лет ПОБЕДЫ СОВЕТСКОГО НАРОДА В ВЕЛИКОЙ ОТЕЧЕСТВЕННОЙ ВОЙНЕ: ИСТОЧНИКИ,ЗНАЧЕНИЕ, УРОКИ».

В этой конференции приняли участие и студенты нашего университета, сотрудники музея истории, преподаватели. Читать далее…

На большом перерыве студенты факультета биологии и экологии успели побывать в Музее истории на интереснейшей экскурсии. На счастливых лицах девчёнок было столько радости и гордости за свой вуз, что они с хорошим настроением ушли на занятия по физической культуре, благо музей и зал спортиных игр находятся рядышком. Они дали слово , что придут сюда со своими друзьями ещё не один раз, чтобы увидеть то, что не успели за короткую экскурсию. Мы ждём с удовольствием!

16 марта Музей Зофьи Налковской посетили слушатели Университета III возраста при общественной организации поляков г. Гродно. Эти юные духом студенты с искренним интересом слушали рассказ экскурсовода Елены Павловны Нелепко о жизни польской писательницы Налковской в Гродно.

После экскурсии было ещё много вопросов: и о Налковской, и о её  творчестве, и о самом музее, его прошлом и будущем… Читать далее…

С приветственным словом к гостям обратился проректор по воспитательной работе Василий Васильевич Сенько, который отметил, что сегодня открывается очередная галерея славы университета, где размещены фотографии олимпийцев – спортсменов ГрГУ имени Янки Купалы. От имени ректора и ректората Василий Васильевич поздравил присутствующих с 75-летинем университета и выразил надежду на то, что такие добрые традиции будут продолжены в стенах нашего вуза.

Со словами благодарности к своим тренерам и университету обратился призер чемпионата Республики Беларусь по легкой атлетике, победитель множества спортивных соревнований, студент 1 курса факультета физической культуры Ян Слома. Спортсмен отметил, что открытие такой фотогалереи – важный шаг в истории университета, а чемпионы служат ярким примером упорства и труда.

Проректор по воспитательной работе и директор Гродненского государственного училища Олимпийского резерва, перерезав красную ленточку, открыли стенд олимпийской славы «Наши олимпийцы».

В фотогалерее представлены:

 

чемпионка XVIII Олимпийских игр, спортивная гимнастка Елена Владимировна Волчецкая;

 

 

чемпионка XX и XXI Олимпийских игр, спортивная гимнастка Ольга Валентиновна Корбут;

 

 

чемпионка XXIV Олимпийских игр по пулевой стрельбе Ирина Олеговна Шилова;

 

 

чемпион XXIV и XXV Олимпийских игр по тяжелой атлетике Александр Николаевич Курлович;

 

 

чемпион XXV Олимпийских игр по пулевой стрельбе Константин Олегович Лукашик.

 

 

 

 

 

На торжественном открытии новой экспозиции «Галереи профессоров» присутствовали ректор Андрей Дмитриевич Король, первый проректор Светлана Владимировна Агиевец и проректор по воспитательной работе Василий Васильевич Сенько. Среди гостей были профессора вуза, авторы портретов, преподаватели, сотрудники и студенты университета.

Ректор Андрей Дмитриевич Король поприветствовал присутствующих и поздравил всех с 75-летием ГрГУ имени Янки Купалы. Андрей Дмитриевич отметил, что университет – это люди, которые создают будущее и приумножают достижения учебного заведения. Поэтому открытие новой экспозиции – это не просто шаг к расширению славы университета, это способ показать значимость нашего вуза в белорусском образовательном пространстве.

Своими воспоминаниями поделились коллеги-педагоги.

Заведующий кафедрой лазерной физики и спектроскопии Славомир Степанович Ануфрик рассказал о докторе физико-математических наук Николае Максимовиче Спорнике, докторе физико-математических наук Пинхас Шаевиче Фридбере,.

Заведующий кафедрой физического воспитания и спорта Вячеслав Александрович Максимович поделился воспоминаниями о докторе медицинских наук Анатолии Ивановиче Яроцком.

Профессор кафедры истории Беларуси, археологии и специальных исторических дисциплин Эдмунд Станиславович Ярмусик отметил, что профессора были креативными, интеллигентными и трудолюбивыми людьми, поэтому они достигли больших успехов в творческой и научной деятельности. Эдмунд Станиславович подчеркнул, что сегодня многих из профессоров нет с нами, но они оставили после себя учеников и последователей, которые продолжили их дело и сохранили память о таких великих людях.

 

Слушайте радиопередачу об открытии  новой экспозиции

«Галерея профессоров» 24 февраля 2015 года. 

Экспозиция пополнилась портретами таких профессоров как:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Михаил Васильевич Жарский, кандидат исторических наук;

Николай Максимович Спорник, доктор физико-математических наук;

Иван Иванович Ковкель, кандидат исторических наук;

Анатолий Иванович Яроцкий, доктор медицинских наук;

Василий Тимофеевич Колмыков, кандидат юридических наук;

Евгений Павлович Кремлев, доктор биологических наук;

Павел Владимирович Стецко, доктор филологических наук.

 

«Галерея профессоров» открыта в Гродненском государственном университете имени Янки Купалы в 2010 году в честь 70-летия вуза. Экспозиция ежегодно обновляется.

 

Студенты  первого курса филологического факультета (141 группа) посетили музей истории университета и ознакомились с его историей. Они просмотрели документальный фильм по истории, созданный сотрудниками музея, где на документальных материалах показана вся  богатейшая  история университета. Такие экскурсии в дни празднования проходят в музее ежедневно  для студентов  всех факультетов и гостей  университета.

12 февраля 2015 года, в день памяти Вселенских учителей и святителей Василия Великого, Григория Богослова и Иоанна Златоуста, прошли торжества по случаю Актового дня Минской духовной семинарии. Возглавил торжественные мероприятия Митрополит Минский и Заславский Павел, Патриарший Экзарх всея Беларуси. В мероприятих приняли участие и представители нашего университета ректор Король А.Д и профессор Черепица В.Н. Черепица В.Н. награждён  Грамотой и медалью.

 

В Гродненском государственном университете имени Янки Купалы сегодня, 19 февраля 2015 года, состоялся Единый день информирования, на котором выступил заместитель председателя Гродненского областного исполнительного комитета, член Постоянной комиссии Палаты представителей Национального собрания Республики Беларусь по здравоохранению, физической культуре, семейной и молодежной политике, кандидат медицинских наук Виктор Андреевич Лискович.

 

Виктор Андреевич в начале встречи подчеркнул, что общение с молодежью позволяет узнать проблемы, которыми живет город и молодое поколение, и услышать интересные предложения.

 

Виктор Лискович предложил студентам и выпускникам проявить себя и принять участие в проектах Парка высоких технологий, который откроют в Гродно. Кроме того, он отметил, что 2015 год – Год молодежи, поэтому государство поставило перед собой задачу помочь молодым людям всесторонне реализовать себя. Читать далее…

 

 

 

 

 

 

КРАМЛЁЎ

ЯЎГЕН ПАЎЛАВІЧ

 

Прафесар Я.П. Крамлёў працаваў на факультэце біялогіі і экалогіі універсітэта ў 1991-2007 гадах.

Нарадзіўся 6 снежня 1938 года ў вёсцы Тулага Урэнскага раёна Горкаўскай вобласці (Расія). Сярэднюю адукацыю набываў ва Урэнскай школе (скончыў 8 класаў) і Багратыёнаўскім зааветэрынарным тэхнікуме (1953-1957). Тэхнікум скончыў з адзнакай і быў накіраваны на вучобу ў Віцебскі ветэрынарны інстытут.

Пасля заканчэння інстытута працаваў галоўным ветэрынарным урачом саўгаса (1962-1963), ветэрынарным урачом Баграціёнаўскай райветстанцыі (1963-1965), галоўным ветэрынарным урачом Упраўлення сельскай гаспадаркі Гур’еўскага раёна Калінінградскай вобласці (1965-1967).

Вучыўся ў аспірантуры Беларускага навукова-даследчага ветэрынарнага інстытута (1967-1968) па спецыяльнасці «Паразіталогія». З 1968 года – дырэктар Гусеўскай міжраённай ветэрынарнай лабараторыі. У 1971 годзе абараніў кандыдацкую дысертацыю «К изучению минотических абортов у коров» і заняў пасаду старшага навуковага супрацоўніка Калінінградскай навукова-даследчай ветэрынарнай станцыі, у 1974-1985 гадах – дырэктар. Доктарскую дысертацыю «Патология беременности, обусловленная факультативно патогенными бактериями и грибами и её роль в бесплодии коров» абараніў у 1981 годзе.

У 1985-1991 гадах – загадчык кафедры генетыкі і развядзення сельскагаспадарчых жывёл Гродзенскага сельскагаспадарчага інстытута (зараз Гродзенскі аграрны універсітэт).

З мая 1991 года – прафесар кафедры біялогіі Гродзенскага універсітэта імя Янкі Купалы. Праз год абіраецца загадчыкам кафедры. Чытаў курсы «Заалогія» і «Мікрабіялогія» на факультэце фізічнай культуры, спецкурсы «Асновы сельскай гаспадаркі» і «Экалогія жывёл» на факультэце біялогіі і экалогіі. Вучонае званне прафесара па кафедры біялогіі прысвоена ў 1993 годзе.

У 1996 годзе абіраецца загадчыкам кафедры экалогіі, праводзіць сур’ёзную працу па станаўленні кафедры. Распрацоўвае вучэбныя праграмы па курсах «Мікрабіялогія», «Экалогія жывёл», «Экалагічная паразіталогія», «Экалогія наземных экасістэм», «Метады ацэнкі экасістэм» і іншыя. Пад кіраўніцтвам прафесара Я.П.Крамлёва кафедра праводзіць глыбокія даследаванні па ацэнцы флоры і фауны Заходняга рэгіёну Беларусі з пункту гледжання біялагічнай разнастайнасці. Акрэслівае рэжым выкарыстання біялагічных рэсурсаў, дазваляючы захаваць біялагічную разнастайнасць. Шэраг выкладчыкаў кафедры прымаюць удзел у выкананні дзяржаўных навукова-тэхнічных праграм. Кафедра адкрывае магістратуру па спецыяльнасці «Экалогія» і аспірантуру па спецыяльнасці «Мікрабіялогія».

З 2002 года Яўген Паўлавіч – прафесар кафедры.

Памёр Яўген Крамлёў 11 лютага 2015 года.

http://afisha.adva.by/places/list/grodno/2-muzei