Таранцей Віктар Пятровіч

Універсітэцкая кар’ера прафесара В.П.Таранцея склалася так, што яму заўсёды прыходзілася значную частку часу і творчага патэнцыялу аддаваць адміністратарскай працы. На шчасце, гэтая абставіна сур’ёзна не паўплывала на ягонае станаўленне як выбітнага вучонага і педагога.

Нарадзіўся 6 сакавіка 1946 года ў вёсцы Ізабелін Ваўкавыскага раёна Гродзенскай вобласці. Сярэднюю адукацыю атрымаў у Ізабелінскай школе, вышэйшую – на аддзяленні фізікі фізіка-матэматычнага факультэта Гродзенскага педагагічнага інстытута імя Янкі Купалы, які скончыў у 1967 годзе.

Пасля заканчэння інстытута (1967-1976) служыў у шэрагах Савецкай Арміі, настаўнічаў у школах Ваўкавыскага раёна.

З 1976 па 1979 год навучаўся ў дзённай аспірантуры Інстытута агульнай педагогікі ВПН СССР (Масква) па спецыяльнасці «Тэорыя і гісторыя педагогікі». Аспірантуру сакончыў датэрмінова з абаронай кандыдацкай дысертацыі «Коллективная работа учащихся на уроке как средство их познавательной самостоятельности».

На працу ва універсітэт прыйшоў у 1979 годзе ў якасці старшага выкладчыка кафедры педагогікі. У гэтым жа годзе абіраецца сакратаром партыйнага камітэта універсітэта. У савецкія часы гэтая пасада накладвала на чалавека адказнасць перад вышэйшымі партыйнымі структурамі за якасць падрыхтоўкі спецыялістаў і, галоўным чынам, за стан спраў у калектыве студэнтаў і выкладчыкаў. Нягледзячы на нязначны досвед працы ва універсітэце Віктар Пятровіч даволі паспяхова нёс гэтую нялёгкую ношу. І перш за ўсё таму, што партыйную работу разумеў не як дзейнасць дзеля справаздачы, а як магчымасць даступнымі сродкамі спрыяць калектыву універсітэта ў вырашэнні складаных задач, абараняць выкладчыкаў і студэнтаў ад незаслужанага ўціску з боку партыйнага чынавенства.

Адначасова выкладае педагогіку. Настойліва працуе ў навуцы, удасканальвае педагагічнае майстэрства. У 1984 годзе атрымоўвае вучонае званне дацэнта па кафедры педагогікі. З 1986 па 1992 год – узначальвае кафедру педагогікі. Неабходна сказаць, што кафедра педагогікі, пачынаючы з сярэдзіны 60-ых гадоў мінулага стагоддзя, вызначалася салідным узроўнем навуковай і метадычнай дзейнасці. Аднак, як творчы калектыў, яна склалася менавіта пад кіраўніцтвам Віктара Пятровіча. Навуковая і метадычная дзейнасць кафедры набыла сістэмнасць і мэтанакіраванасць, здольнасць прапаноўваць абгрунтаваныя рэкамендацыі па актуальных праблемах педагогікі вышэйшай і сярэдняй школы. У 1991 годзе В.П.Таранцею прысвоена вучонае званне прафесара.

З 1992 па 1994 год прафесар В.П.таранцей працуе прарэктарам па замежных сувязях і камерцыйнай рабоце, дэканам факультэта педагогікі і псіхалогіі (1994-2000), а з 2000 года і да гэтага часу дэканам педагагічнага факультэта. У 2003 годзе абараніў доктарскую дысертацыю «Профессиональное становление учителя в условиях непрерывного педагогического образования».

Аўтар больш за 300 навуковых прац, у ліку якіх манаграфіі «Лицом к молодежи», «Подготовка учителя в условиях непрерывного образования», «Социально-педагогические проблемы подготовки учителя в условиях непрерывного образования», навучальных дапаможнікаў «Педагогическая практика студентов» (у суаўт.), «Система образования взрослых в Германии» (у суаўт.) і іншых. Прафесар В.П.Таранцей прызнаны ў нашай краіне эксперт па праблемах бесперапыннай адукацыі.

Важным кірункам навукова-педагагаічнай і грамадскай дзейнасці прафесара В.П.Таранцея з’яўляецца публіцыстыка. Ім апублікавана каля 150 артыкулаў у перыядычным друку нашай краіны па актуальных пытаннях адукацыі і выхавання школьнікаў і студэнтаў. Змест гэтых артыкулаў арыентаваны на настаўнікаў і выкладчыкаў універсітэтаў і, на наш погляд, уяўляе сабою эфектыўную форму педагагічнай асветы, укаранення навуковых набыткаў у практыку адукацыйнай і выхаваўчай дзейнасці сярэдняй і вышэйшай школы.

Як чалавек, прафесар В.П.Таранцей вызначаецца сціпласцю, сялянскай (у лепшым сэнсе гэтага слова) цнатлівасцю, здольнасцю прыйсці на дапамогу калегам па працы і студэнтам.

Узнагароджаны медалём Францыска Скарыны (2009).

Читать далее…

Нарадзіўся 9 чэрвеня 1923 года ў сяле Грушка Каменскага раёна Малдаўскай ССР (сёння – Рэспубліка Малдова). З асабістай справы прафесара Б.М.Фіха вядома, што ягоныя бацькі былі сялянамі-беднякамі, а з 1931 года працавалі ў калгасе.

На жаль, у асабістай справе Б.М.Фіха няма інфармацыі аб тым, дзе і калі ён атрымаў сярэднюю адукацыю. Вядома, што з верасня 1939 года Б.М.Фіх – студэнт педагагічнага інстытута імя Тараса Шаўчэнкі ў г.Тыраспаль Малдаўскай ССР. Читать далее…

Працаваў ва універсітэце ў 1978-1989 гадах. Нарадзіўся 24 мая 1938 года ў горадзе Вільнюсе ў сям’і настаўніка. Сярэднюю адукацыю атрымаў у 10-ай школе Вільнюса. У 1961 годзе закончыў фізіка-матэматычны факультэт Вільнюскага універсітэта.

У студэнцкія гады П.Ш.Фрыдберг выявіў здольнасці ў галіне тэарэтычнай фізікі. Яго дыпломная праца была апублікавана ў часопісе «Оптика и спектроскопия».

Пасля заканчэння універсітэта працаваў у Вільнюскім навукова-даследчым інстытуце радыёвымяральных прыбораў: інжынерам, старшым інжынерам, кіраўніком групы, старшым навуковым супрацоўнікам, начальнікам лабараторыі. Даследаваў пытанні электрамагнітнай сувязі двух аб’ёмаў праз вузкую шчыліну. Прапанаваў эфектыўны варыяцыйна-інтэрацыйны метад разліку матрыц рассейвання шчыльных уладкаванняў. У 1965 годзе абараніў кандыдацкую дысертацыю. Читать далее…

Фацeяў Улaдзiмiр Сяргеявiч

Прафессар

Хацкевіч Генадзь Аляксеевіч

Нарадзіўся 6 снежаня 1950 года ў горадзе Ромны Сумской вобласці (Украіна). Скончыў сярэднюю школу № 3 г.Ромны з адзнакай. У 1968 – 1973 годзе навучаўся на матэматычным факультэце Беларускага дзяржаўнага універсітэта па спецыяльнасці «Прыкладная матэматыка». Да 1975 года працаваў інжынерам, малодшым навуковым супрацоўнікам галіновай навукова-даследчай лабараторыі універсітэта. З 1975-1978 год – аспірант кафедры тэорыі верагоднасцей і матэматычнай статыстыкі БДУ. Пасля заканчэння аспірантуры працаваў асістэнтам кафедры. У 1982 годзе абараніў кандыдацкую дысертацыю «Некоторые задачи идентификации динамических систем методами адаптивного оценивания параметров».

Читать далее…

Чарапіца ВалерыЙ Мікалаевіч

Нарадзіўся 1 студзеня 1945 года на станцыі Жудзілава Унецкага раёна Бранскай вобласці (Расія) у сям’і рабочага. Яго бацька Мікалай Іванавіч працаваў паравозным машаністам, маці Валянціна Іванаўна — хатняй гаспадыняй. Станцыя Жудзілава сталася «малой Радзімай» прафесара В.М.Чарапіцы ў выніку гістарычных абставін. Тут жылі закінутыя бежанствам з часоў першай сусветнай вайны ягоныя родныя і сваякі, якія былі выхадцамі з Гродзеншчыны. Менавіта з Гродзеншчыны (вёска Масціха ў ваколіцах Беластока) і (вёска Грандзічы ў ваколіцах Гродна) пайшла ў свет беларуская працавітая дынастыя чыгуначнікаў з «будаўнічым» прозвішчам Чарапіцы. Дзяцінства і юнацтва Валерыя Мікалаевіча прайшло ў горадзе Ліда Гродзенскай вобласці, куды яго бацька быў пераведзены на працу ў 1946 годзе. Читать далее…

Чэпікаў Віктар Цімафеевіч

Нарадзіўся 7 студзеня 1950 года ў вёсцы Чабатовічы Буда-Кашалёўскага раёна Гомельскай вобласці. У 1972 годзе скончыў Гомельскі універсітэт імя Францыска Скарыны па спецыяльнасці «Біялогія». Працаваў настаўнікам хіміі і біялогіі Баршчэўскай і Жмураўскай школ, сакратаром камітэта камсамола Рэчыцкага зааветтэхнікума, інстыруктарам Рэчыцкага райкама ЛКСМБ, дырэктарам Равена-Слабадской сярэдняй школы. У 1980-1983 гадах – аспірант кафедры педагогікі і псіхалогіі Гомельскага універсітэта. Пасля заканчэння аспірантуры – асістэнт кафедры (1984-1986). У 1985 годзе абараніў кандыдацкую дысертацыю «Предупреждение и преодоление групповой замкнутости в процессе развития воспитательного коллектива».

Читать далее…

Швед Вячаслаў Вітальевіч

Нарадзіўся 7 кастрычніка 1956 года ў горадзе Гродна ў сям’і рабочых. Сярэднюю адукацыю атрымаў у школе № 6 г.Гродна. Працаваў чарцёжнікам у праектным інстытуце «Гіпрахіммантаж” (1973-1974). Сістэматычную вышэйшую гістарычную адукацыю набываў на гістарычным факультэце Беларускага універсітэта, які закончыў у 1979 годзе. Працаваў настаўнікам Гардзішчанскай сярэдняй школы на Брэстчыне (1979-1982). Завочна скончыў аспірантуру і ў 1984 годзе абараніў кандыдацкую дысертацыю «Развіццё гандлю ў перыяд крызіса феадалізму

Читать далее…

Нарадзіўся ў г.Кіеве ў 1915 годзе. У пяцігадовым узросце пераехаў з бацькамі ў Балгарыю. Сярэднюю адукацыю набываў у Рускай гімназіі г.Сафіі. У 1937 годзе скончыў матэматычны факультэт Сафійскага універсітэта. Выкладаў (1938-1944) матэматыку і рускую мову ў гімназіі г.Світчава і мужчынскай гімназіі г.Плоўдзіва (1944-1946). Адначасова выкладаў рускую мову на курсах балгара-савецкага таварыства. Выдаў (у суаўтарстве) дапаможнік па рускай мове.

У 1946-1955 гадах працаваў выкладчыкам рускай мовы ў Ваенным вучылішчы імя Васіла Леўскі. Выдаў (у суаўтарстве) «Граматыку рускай мовы для ваенных навучальных установаў» (1953) і «Кнігу для чытання» (1954). Закончыў аддзяленне рускай філалогіі Сафійскага універсітэта (1953).

Читать далее…

Яроцкі Анатолій Іванавіч

Прафесар А.І.Яроцкі прыйшоў ва універсітэт у сталым узросце з назапашаным вопытам навуковай і педагагічнай дзейнасці.

Нарадзіўся 10 ліпеня 1915 года ў вёсцы Вакарына Ішымскага раёна Цюменскай вобласці (Расійская Федэрацыя). Сярэднюю адукацыю атрымаў у школе 2-ой ступені г.Ішыма ў 1930 годзе. Вышэйшую педагагічную адукацыю набываў у Інстытуце фізічнай культуры імя П.Ф.Лесгафта, медыцынскую – у першым Ленінградскім медыцынскім інстытуце імя І.П.Паўлава.

Працаваў асістэнтам кафедры фізіялогіі Інстытута фізічнай культуры імя П.Ф.Лесгафта (1937-1939). У 1939-1940 гадах у Чырвонай Арміі. Удзельнік вайны з Фінляндыяй. Па прычыне ранення звольнены ў запас. Выкладаў фізіялогію (1940-1942) у Інстытуце фізічнай культуры імя П.Ф.Лесгафта.

У 1942 годзе мабілізаваны ў Чырвоную Армію. Удзельнічаў у Вялікай Айчыннай вайне на Ленінградскім, Паўднёва-Заходнім і 3-ім Украінскім франтах. Узнагароджаны ордэнам «Вялікай Айчыннай вайны ІІ ступені», трыма ордэнамі «Чырвонай Зоркі», васемнаццацю медалямі. Ваенную службу скончыў у званні «палкоўніка», намесніка начальніка кафедры біялагічных дысцыплін Чырванасцяжнага Ваеннага інстытута фізічнай культуры і спорта імя У.І.Леніна. У 1952 годзе абараніў доктарскую дысертацыю. Вучонае званне прафесара па кафедры фізіялогіі прысвоена ў 1953 годзе.

З 1961 па 1980 год прафесар А.І.Яроцкі працаваў у Узбекскім інстытуце фізічнай культуры: прафесар кафедры фізіялогіі (1961-1962), прарэктар па вучэбнай і навуковай працы (1962-1965), прарэктар па навуковай працы (1965-1969), кіраўнік праблемнай лабараторыі (1971-1972), загадчыкам кафедры фізіялогіі (1972-1980). Апублікаваў больш за 200 навуковых прац па агульнай фізіялогіі чалавека, фізіялогіі вышэйшай нервовай дзейнасці, фізіялогіі спорту, спартыўнай медыцыне, касмічнай біялогіі і медыцыне.

30 студзеня 1981 года абраны па конкурсе на пасаду прафесара кафедры фізічнага выхавання універсітэта. Да выканання абавязкаў прафесара кафедры прыступіў 1 красавіка.

На кафедры фізічнага выхавання і кафедрах факультэта фізічнай культуры (тэорыі і методыкі фізічнай культуры і спорту, спартыўных гульняў) прафесар А.І.Яроцкі працаваў (у апошнія гады на 0,5 стаўкі) 25 гадоў. Звольнены з універсітэта 25 жніўня 2005 года па ўзгодненнію бакоў у 90-гадовым узросце. За гэты час апублікаваў каля 100 нвуковых і метадычных прац, у ліку якіх манаграфіі «Эмоцыі чалавека і сучаснасць» (у суаўт.), «Падрыхтоўка гандбалістаў» (у суаўт.), «Тэніс» (у суаўт.).

Читать далее…

Хорев Виктор Александрович

Хорев Виктор Александрович

Хорев Виктор Александрович    —   доктор филологических наук, профессор, заслуженный деятель науки Российской Федерации, руководитель Отдела истории славянских литератур Института славяноведения Российской академии наук.

Хорев Виктор Александрович во время редкого отдыха на природе.

Родился 22 февраля 1932 года в Вологде. Окончил филологический факультет МГУ имени М.В. Ломоносова (1954), аспирантуру Института славяноведения РАН (1957). Доктор филологических наук (1978), профессор (1993), заслуженный деятель науки Российской Федерации (2009).

Зав. Отделом истории славянских литератур, председатель Диссертационного совета по филологии. Член редколлегии журнала «Славяноведение», «Славянского альманаха», председатель Мицкевичевской комиссии Совета по истории мировой культуры РАН, член российско-польской исторической комиссии, зам. председателя общества «Россия – Польша». Читать далее…

Родился 28 июля 1961 г. в г. Гродно.
Заслуженный мастер спорта.
Двукратный олимпийский чемпион. Победитель Игр XXIV Олимпиады в Сеуле (Южная Корея) 1988 г. и XXV Олимпиады в Барселоне (Испания) 1992 г. в супертяжелой весовой категории.
Четырехкратный чемпион мира — 1987, 1989, 1991, 1994 гг.
Двукратный чемпион Европы — 1989, 1990 гг.
Обладатель Кубка мира 1994 г.
Двенадцатикратный рекордсмен мира. Читать далее…

Волчецкая Елена Владимировна — заслуженный мастер спорта Советского Союза по спортивной гимнастике, доцент кафедры теории и методики физической культуры, 12 сентября 2008 года присвоено звание Почётного гражданина г.Гродно за большой личный вклад в развитие физической культуры и спорта, подготовку спортсменов высокого класса, высококвалифицированных тренеров-преподавателей и социально-культурного развития г.Гродно. Читать далее…

Корбут Ольга Валентиновна — четырехкратная Олимпийская чемпионка по спортивной гимнастике, заслуженный мастер спорта СССР, чемпионка Мира и Спартакиады народов СССР, абсолютная чемпионка СССР, 15 июля 2010 года присвоено звание Почётного гражданина г.Гродно за высокие спортивные достижения и большой личный вклад в развитие физической культуры и спорта г.Гродно и Республики Беларусь, их авторитет на международной арене.

Ректор Е.А. Ровба

Ровба Евгений Алексеевич закончил   Белорусский государственный университет, математический факультет.    Доктор физико-математических наук, профессор, Действительный член академии «Международной Академии Ноосферы».  Руководил университетом с 15.08.2005 до 1.03.2013 г.

Евгений Алексеевич Ровба родился в 1949 году в крестьянской семье в деревне Андрошевщина Лидского района Гродненской области. Белорус. Женат, воспитал двух дочерей.

В 1971 году с отличием окончил математический факультет БГУ им. Ленина. В 1975 году защитил кандидатскую диссертацию. С 1974 по 1979 год работал в Гомельском государственном университете, сначала старшим преподавателем, доцентом, а затем заведующим одной из кафедр математического факультета. Читать далее…

Маскевич Сергей Александрович

Маскевич Сергей Александрович  закончил   Гродненский  государственный педагогический институт, физико-математический факультет. Профессор, доктор физико-математических наук. Руководил университетом с 1997 по 2005 г. Родился 1 августа 1953 года в деревне Быковка Щучинского района Гродненской области. В 1970 году, окончив Раковичскую среднюю школу, поступил на отделение физики физико-математического факультета Гродненского государственного педагогического института имени Янки Купалы, который окончил с отличием в 1974 году. По окончании института был направлен на работу в научно-исследовательский сектор института, где работал в период с 1974 по 1983 год лаборантом, старшим инженером и старшим научным сотрудником. За это время – в 1975-1976 годах – прошел воинскую службу в ракетных войсках стратегического назначения. Параллельно с работой в Гродненском государственном университете имени Янки Купалы учился в аспирантуре Института биохимии АН БССР по специальности “Биофизика”.
В 1983 году в БГУ успешно защитил кандидатскую диссертацию на тему “Спектрально-люминесцентные свойства производных тиамина, пировиноградной кислоты и их комплексов с ионами двухвалентных металлов в растворах”. Работа была выполнена под научным руководством чл.-кор. АН БССР Ю.М. Островского и доцента Л.Н. Кивача. В этом же году начинается педагогическая деятельность Сергея Александровича в качестве старшего преподавателя кафедры общей физики, а с 1988 года — доцента этой же кафедры. Читать далее…

Ректор Кивач Л.Н.

Кивач Леонид Николаевич закончил Белорусский государственный университет, физический факультет.  Профессор, доктор физико-математических наук . Руководил университетом с  1994 по 1997 г.  Новый ректор предложил программу, целью которой было преобразование вуза преимущественно педагогического направления в многопрофильный университет — центр образования, науки и культуры Западной Беларуси.

Ректор А.В. Бодаков

Бодаков Александр Васильевич закончил Белорусский государственный университет, филологический факультет.  Профессор, кандидат философских наук .Руководил университетом с 1973-1994г .БОДАКОВ Александр Васильевич — профессор кафедры философии Белорусского государственного университета культуры, кандидат философских наук, профессор, заслуженный работник высшей школы БССР (1977).
12 сентября 2008 года внесён в Книгу Славы г.Гродно за многолетнюю плодотворную научно-педагогическую деятельность в системе образования и значительный личный вклад в организацию и подготовку высококвалифицированных специалистов.

Александр Васильевич родился 23 февраля в деревне Бахоревка  Рославского района Смоленской области. Окончив школу, поступил в железнодорожный техникум. Работал на станции «Минск». В 1950 году закончил БГУ.

Четыре года работал на комсомольской работе.

С 1958 по 1960 г. –  научный сотрудник института философии и права АН БССР.

С 1962 по 1973 г. – заведующий кафедрой философии Минского педагогического института.

С 1973 по 1978 г. – ректор Гродненского педагогического института имени Янки Купалы.

С 1978 по 1988 г. – ректор Гродненского государственного университета.

С 1988 по 1994 г. – ректор Гродненского государственного университета имени Янки Купалы.

Он стоял у истоков образования Гродненского государственного университета в 1977 году.

Это был руководитель со способностью видеть перспективу развития вуза не на один день вперёд.

Он умел разговаривать со студентами, преподавателями, сотрудниками не только словами, но и душой. Он чувствовал свою причастность к каждой судьбе человека с ним соприкоснувшимся. К нему шли с проблемами и вопросами, не боясь быть непонятыми или не получить ответа.

Он умел «разруливать» любые вопросы, входящие в его компетенцию.

Люди верили ему, доверяли и уважали его.

Когда он  приезжал в университет и заходил в полный актовый зал – все вставали без всякой команды, проявляя таким образом уважение к бывшему руководителю  университета, как к человеку который был причастен ко многим судьбам не только в научном росте, как к хорошему, надёжному и добродушному человеку, никогда не умевшему отказать в любой просьбе и способному понять каждого посетителя.

Он искал талантливых белорусов на всём огромном пространстве СССР, чтобы пригласить их на преподавательскую работу в Гродненский университет.

Ему удавалось в то сложное время заполучить квартиры всем приглашённым учёным, которые впоследствии создавали свои школы в вузе и готовили хорошие кадры педагогов.

Внимательный, человечный и понимающий, в то же время требовательный руководитель умел работать с людьми так,  чтобы остаться в их памяти справедливым ректором, умеющим грамотно координировать работу всего вуза и видеть перспективы его развития.

Уже в 1980 году он начал готовить базу по сохранению истории вуза , думая о создании музея университета.

Он не забывал родной университет – детище, взращённое с таким тяжёлым трудом, в которое вложил мощную базу будучи ректором.

В 29 сентября 2014 года перестало биться сердце человека, который определил  жизненный путь не одной тысячи студентов, аспирантов, помог многим преподавателям найти в науке своё место.

Александр Васильевич оставил добрую память у всех, с кем ему приходилось когда-либо встречаться или работать. Его светлый образ  будет всегда в сердцах тех, кому судьбой было предначертано служить науке под его руководством. Музей истории вуза выступил перед ректором с инициативой назвать одну из аудиторий  университета именем А.В.Бодакова в связи с его 90-летием и как первому ректору университета, стоявшему у истоков его создания.

Директор Гродненского государственного педагогического института имени Янки Купалы Марковский Д.С.

Марковский Дмитрий Спиридонович закончил Минский педагогический институт, исторический факультет.  Доцент, кандидат исторических наук. Руководил институтом   1955-1973 г.

Д.С.Марковский был историком, закончил в 1938 году Минский пединститут имени А.М.Горького. Участвовал в боевых действиях во время Великой Отечественной войны. В 1956 году успешно защитил кандидатскую диссертацию. По воспоминаниям современников, Д.С.Марковский был прекрасным организатором науки и образования, обладавшим к тому же высокими моральными качествами.

Второй директор Гродненского государственного учительского института

Закончил Московский историко-филологический институт. Директором был  с  августа 1940- до 22.06.1941г.

Дементий Петрович Кардаш родился в 1904 году на Гомельщине, в д. Острогляды Брагинского района, в семье крестьянина. После окончания средней школы работал учителем начальных классов в д. Везок того же района. Став комсомольцем, работал секретарем волостного комитета комсомола. В 1924 году по «Ленинскому призыву» он вступил в ряды ВКП(б). С 1927 по 1932 годы учился в Московском историко-филологическом институте. После окончания института работал инструктором ЦК КПБ, но с этой должности «за скрытие социального положения отца, сосланного как кулака на пять лет на север» был уволен. Несмотря на это, служебная карьера Кардаша и в дальнейшем складывалась вполне удачно. Проработав 1932/1933 учебный год директором СШ № 16 г. Минска, он получил назначение на должность директора Речицкого педагогического училища, а через год, в 1935 году – директора Рогачевского учительского института. Однако в октябре 1931 года Рогачевским райкомом КПБ Кардаш был исключен из членов ВКП(б) «за скрытие своего кулацкого происхождения (отец его являлся эсером, активно боровшимся против советской власти), за притупление  классовой бдительности, за укомплектование педсостава училища врагами народа и технического персонала враждебными элементами (допустил пропаганду ими в стенах училища контрреволюционных теорий), за грубое и бездушное отношение к студентам (снизил стипендию целой группе без всяких на то оснований)». В конце декабря 1937 года парткомиссия ЦК КПБ это решение утвердила, но летом 1938 года после рассмотрения апелляции Кардаша  в партии его восстановили, но объявили строгий выговор за потерю классовой бдительности и т. д.  С 1938 по 1940 годы Кардаш работал старшим преподавателем истории СССР в Гомельском пединституте. Заочно учился в аспирантуре Института истории АН СССР. Именно в это время рассматривался вопрос о его назначении на директорский пост в г. Гродно. Одним словом, служебная карьера Д. П. Кардаша до приезда в Гродненский учительский институт складывалась неплохо, причем по возрастающей линии, однако примесь определенной горечи по партийной линии в его профессиональном становлении все же имелась.

В Гродно Кардаш проработал всего лишь один учебный 1940/1941 учебный год. Предыдущий опыт руководящей работы тем не менее позволил ему достаточно успешно наладить учебно-воспитательный процесс, обеспечить подготовку приема студентов на новые специальности (физика и математика), открыть работу заочного отделения, обеспечить проведение на базе института месячных и восьмимесячных курсов по переподготовке учителей средних школ Белостокской области по русскому и белорусскому языкам, литературе, географии, химии и природоведению, укрепить материально-техническую базу института, его кадровый состав [102]. Большие планы по развитию института имелись у директора и на перспективу, но им не суждено было сбыться в связи с начавшейся войной. Это событие уже с первых дней обусловило весьма трагический поворот в судьбе Д. П. Кардаша.